Unha glera é un lugar abondoso en fragmentos de pedra ou area e grava. Típicamente formáronse en certos tramos das beiras dos ríos como resultado da acumulación da erosión das rochas, sobre todo durante as grandes avenidas de auga.

E quizais unha das gleras máis famosas sexa a Glera do río Arlanzón, en Burgos. Non porque sexa extensa, espectacular ou chamativa. Simplemente por ser o lugar onde se ubican dous feitos da épica medieval castelá recollidos no Poema do Mio Cid e na Lenda dos Sete Infantes de Lara.

A Glera no Cantar do Mio Cid
Conta o Cantar de Mío Cid que cando Rodrigo Díaz de Vivar, o Cid, foi desterrado de Burgos polo rei Afonso VI, nesa súa primeira xornada de desterro, os burgaleses lle pecharon as portas das súas casas e posadas, xa que o rei prohibira calquera tipo de axuda baixo pena de que perdesen as súas propiedades e os ollos da cara.

Por esta razón, o Cid cruza o río Arlanzón e dorme na súa beira esquerda, na glera, onde no século XI durmían os vagabundos e leprosos.

A Glera do Arlanzón aparece no poema épico entre os versos 50 e 61:

"Bastante o está vendo o Cid, que do Rei non había gracia.
Afástase da porta, por Burgos apresurábase,
chegou a Santa María, no punto descabalgaba,
hincábase de xeonllos, de corazón rogaba.
Acabada a oración, logo a cabalo montaba;
saíu pola porta, e o Arlanzón pasaba.
Xunto á cidade de Burgos, na glera acampaba,
hincaba a tenda, e no punto descabalgaba.
Mio Cid Ruy Díaz, o que en boa hora cinguiu espada,
acampou na glera, porque ninguén o acolle na súa casa;
á súa volta, moita e boa xente de armas.
Así acampou Mio Cid, como se estivera na montaña."