Sitio funerario que consta dunha cámara central circular delimitada por grandes lousas verticais radiais, ademais dun corredor que conduce á parte central da construción. Descuberto en 1974, a excavación posterior sacou á luz restos de oito individuos, quince botóns de ósoo triangulares e piramidais, fragmentos de sílex e algunhas mostras de cerámica incisa, materiais depositados no Museo Arqueolóxico de Eivissa e Formentera, con sede en Eivissa. As datacións de carbono 14 practicadas nos materiais sitúan o xacemento arredor do 2000 a.C., feito que o converte no megalito máis antigo das Illas Baleares. Tivo un uso prolongado, de uns 400 anos ata aproximadamente o 1600 a.C. Foi declarado ben de interese cultural, na tipoloxía de zona arqueolóxica, no ano 1994.